Проф. Др. Метин Изети
Кога ѕвекотот на бомбите го преглушува плачот на децата, кога куршумите ги кршат соништата на новороденчињата, секој молк на светот станува предавство. Убиството на невините деца во Газа не е само човечка трагедија — тоа е колективна казна за угнетен народ, мрачен доказ за рамнодушноста кон човечкиот живот. Како да го објасниме светот во кој децата од Газа се будат од стравот од гранати, наместо од песни и играчки?
Според извештаите на ООН, од 2008 година, илјадници палестински деца се убиени во повторливите конфликти во Газа, а сеуште продолжуваат да ги губат животите со огромен интензитет. Секоја бројка претставува краток живот исполнет со страв, немаштија и болка. Просечната возраст на жителите на Газа е 18 години — цела генерација израсната под блокада и бомбардирања. Децата како Ахмед (9 години), кој ги изгуби двајцата родители во воздушен напад, или Аја (5 години), која остана без ноги од шрапнели, не се само статистика. Тие се сведоци на немоќта на светот што ги напуштил.
Женевската конвенција јасно ги забранува нападите врз цивили, особено врз деца. Но, Газа стана лабораторија на насилство каде меѓународните правила се престапуваат без срам. Додека силните држави зборуваат за „право на одбрана“, тие го игнорираат фактот дека секој „пропорционален“ напад врз блокирана територија со 2 милиони жители е злосторство против човечноста. Лицемерието достигнува врв кога силите што се мешаат за да ги „бранат човековите права“ на други места, молчат пред ужасниот геноцид во Палестина.
Секое дете што преживува во Газа носи невидлив психолошки товар. Студиите на УНИЦЕФ покажуваат дека 90% од децата во Газа страдаат од посттрауматски стресен синдром. Каква иднина може да се изгради на темелите на стравот и омразата? Цела генерација расте верувајќи дека светот ја изневерува — состојба што ги отвора вратите кон бескрајното насилство. Меѓународната заедница не успеа ефикасно да се вмеша. Советот за безбедност на ООН е парализиран од ветоа за да се спречи крвопроливањето и да се дојде до примирје. Додека арапските држави потпишуваат спогодби за нормализација, Палестина е заборавена. Но, историјата нема строго да ги осуди само оние што извршуваат злосторства, туку и оние што молчат.
На децата од Газа не им треба жалење — им треба акција. Итно примирје, укинување на блокадата и кривично гонење на воените злосторства се првите чекори. Но, најважно е промена на мислењето: да не дозволиме рамнодушноста да го нормализира страдањето. Како што вели една стара палестинска песна: „Ако молчам за својата правда, кој ќе остане да пее за мене?“
Децата од Газа не бараат солзи — бараат правда. А правдата нема нација и нема вера, туку е основно човеково право.
